XXXII ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO

"Bóg nigdy nie mąci radości swoich dzieci, jak tylko po to,
aby przygotować je na radość jeszcze pewniejszą i większą".

Kiedy poważna choroba puka do naszych drzwi, nie tylko rozum, ale także wiara przeżywa kryzys i musi odpowiedzieć na rzucone jej wyzwanie. Absurd cierpienia czyha na nas nieustannie; jedynie odwołanie się do wiary w ukrzyżowanego Boga może uratować cierpienie przed pustką znaczenia i nicością, przekształcając to, co bezużyteczne i bezsensowne w coś zbawczego.

Tak więc wiara jest kluczem do odczytania, który pomaga w przeżywaniu cierpienia, ponieważ napełnia je sensem, wpisując je w tajemnicę Chrystusa, w nadprzyrodzoną perspektywę pokuty, oczyszczenia i uświęcenia. Jest to skok, który wyrywa ból z otchłani nonsensu. Sposób, w jaki różni ludzie przeżywają ten sam rodzaj cierpienia, zależy od sensu, jaki każdy z nich mu nadaje. Chrześcijańska odpowiedź niesie ulgę, pozwala nadać mu konstruktywny sens pokuty za grzechy i daru w obliczu zła świata. Wiara jest potężną terapią cierpienia, ponieważ wpisuje je w kontekst relacji z absolutnym "Ty", czyniąc cierpienie i nadzieję czymś łatwiejszym do połączenia.

Bóg jest miłością i potrafi jedynie kochać. Zło weszło w świat przez nieposłuszeństwo Adama, a Bóg, który nie chce zła, kiedy mu nie zapobiega, umie posłużyć się nim ku większemu dobru, które tylko On zna i które wpisuje się w nasze dobro wieczne.

Światowy Dzień Chorego ustanowił Jan Paweł II w liście skierowanym 13 maja 1992 r. do ówczesnego przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, kard. Fiorenzo Angeliniego. Papież wyznaczył też od razu na obchody tego Dnia wspomnienie objawienia Matki Bożej w Lourdes, które przypada 11 lutego. Ogólnoświatowe obchody tego Dnia odbywają się co roku w jednym z sanktuariów maryjnych na świecie.

Ustanowienie przez Ojca Świętego Jana Pawła II Światowego Dnia Chorego stało się wezwaniem do całego Kościoła powszechnego, aby poświęcić jeden dzień w roku modlitwie, refleksji i dostrzeżeniu miejsca tych, którzy cierpią na duszy i na ciele.

Jan Paweł II we wspominanym liście zaznaczył, że "ma on na celu uwrażliwienie ludu Bożego i - w konsekwencji - wielu katolickich instytucji działających na rzecz służby zdrowia oraz społeczności świeckiej na konieczność zapewnienia lepszej opieki chorym; pomagania chorym w dowartościowaniu cierpienia na płaszczyźnie ludzkiej, a przede wszystkim na płaszczyźnie nadprzyrodzonej; włączenie w duszpasterstwo służby zdrowia wspólnot chrześcijańskich, rodzin zakonnych, popieranie coraz cenniejszego zaangażowania wolontariatu..."

Sprawom ludzi chorych Jan Paweł II sam doświadczający licznych chorób, poświęcił wiele miejsca w swoim nauczaniu. Często spotykał się z chorymi i niepełnosprawnymi, tak w Rzymie, jak i w czasie podróży apostolskich. Chorych prosił już na samym początku pontyfikatu o wsparcie modlitewne.

Po raz pierwszy Dzień Chorego obchodzono w 1993 roku, a główne uroczystości odbyły się wtedy w Lourdes i - częściowo - w Rzymie. W kolejnym roku miejscem centralnych obchodów była Jasna Góra.